Παραμύθι - Το Αγόρι και ο Δράκος

Το Αγόρι και ο Δράκος

Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε ένα αγόρι. Ζούσε σε ένα παλάτι  αρχοντικό, που ‘χε όλα τα καλά του κόσμου. Ήτανε βλέπετε γιος του βασιλιά. Μια μέρα του λέει ο πατέρας του. 

-Άξιος για να γίνεις βασιλιάς θα ‘σαι μονάχα αν μου φέρεις τα χρυσά κέρατα του δράκου. 

Το αγόρι όλο το βράδυ έμεινε άυπνο. Σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν πως θα κατάφερνε να έπαιρνε τα κέρατα του δράκου. Σηκώθηκε πριν βγει ο ήλιος. Πήγε στο κοτέτσι και βρήκε μια καλοαναθρεμμένη γριά κότα. Την έβαλε μέσα σε ένα σακί. Μετά πήγε στο κελάρι και γέμισε ίσαμε δέκα μπουκάλια κόκκινο κρασί. Τα έβαλε και κείνα στο σακί. 

Πήγε στη στάνη με τα πρόβατα βρήκε  δυο κέρατα κριαριού και τα ‘κρυψε μες τη βράκα του.  Ντύθηκε το λοιπόν σαν χωριάτης, φορτώθηκε στον ώμο το σακί και δρόμο πήρε, δρόμο άφησε, έφτασε έξω από τη σπηλιά του δράκου.  

Χτύπησε την πόρτα του τρεις φορές και περίμενε. 

Ξέχασα να σας πω πως ο δράκος είχε κάνει μια συμφωνία με τους ανθρώπους. Για να μην τους έτρωγε, έπρεπε κάθε μέρα να του πηγαίνουν φαγητό για να γεμίζει την τρανή κοιλιά. Τόσο μεγάλος που ήτανε δε χόρταινε και εύκολα. 

Σε λιγάκι βγήκε ο δράκος έξω. Κοίταξε το σακί που κράταγε τ’ αγόρι και χάρηκε.  

-Τι  μου ‘φερες   χωριατόπαιδο;  

- Σου ‘φερα την πιο μεγάλη κότα που υπάρχει  σε όλονε  τον κόσμο, να την κάνεις σούπα, να την φας, να γλύφεις τα δάχτυλά σου. Σου ‘φερα όμως και κόκκινο κρασί, να πιεις  να ευχαριστηθείς. 

-Μα εγώ δεν ξέρω να φτιάχνω σούπα. Θα μου την φτιάξεις εσύ κι αν δε μ’ αρέσει θα φάω εσένα για να χορτάσω. 

Συμφώνησε το αγόρι και μπήκε στη σπηλιά του δράκου. Δεν έχασε καιρό, έβαλε μπρος το σχέδιο του.  

- Βασιλικό κρασί σου ‘φερα να πιεις  γιατί εσύ είσαι ο άρχοντας του τόπου. 

-Βασιλικό είπες; Άιντε βάλε μου να πιω.  

Όσο του ‘βαζε κρασί τόσο έπινε ο δράκος. Έπινε κι έπινε κι έπινε ώσπου μέθυσε. 

Σε λιγάκι ήτανε έτοιμη κι η σούπα. Του βάλε έφαγε και του άρεσε 

πολύ.  

Αφού μέθυσε για τα καλά ο δράκος και δεν ήξερε τι έλεγε, μα ούτε και καταλάβαινε πολλά άρχισε το αγόρι να τον ρωτά: 

-Ξέρεις δράκε ποιο είναι το πιο δυνατό ζώο σε ολόκληρο το βασίλειο; 

-Εγώ είμαι το πιο δυνατό, το πιο άγριο και το πιο μεγάλο. Κι όποτε θέλω σας τρώω όλους. 

-Εσύ είσαι το πιο μεγάλο, το πιο άγριο κι ανάθεμα σε όποιον πει το αντίθετο. Το κριάρι όμως  είναι πιο δυνατό από σένα. Τα κέρατά του είναι μεγαλύτερα από τα δικά σου και πιο σκληρά. Έχεις δει πως παλεύει το κριάρι; Τα χρυσά κέρατα είναι δόξα  δράκε, τα κέρατα του κριαριού είναι  δύναμη. Εσύ τη δόξα την έχεις γιατί είσαι μοναδικός. Τη δύναμη πρέπει να βρεις του κριαριού. 

Το αγόρι δε φοβήθηκε καθόλου. Έβγαλε  τα κέρατα του κριαριού από τη βράκα του και του είπε: 

-Αυτά τα κέρατα ήτανε του βασιλιά. Του τα πήρα μια νύχτα κρυφά.  

Τα κοίταξε, τα ξανακοίταξε ο δράκος και πράγματι ήτανε πιο μεγάλα από τα δικά του και πιο γερά. Έκανε μια κι έβγαλε τα χρυσά κέρατα από το κεφάλι του κι έβαλε του κριαριού. Κοιτάχτηκε στο νερό μιας μικρής λίμνης που υπήρχε εκεί κι είδε τον εαυτό του πιο σκληρό και πιο δυνατό από ποτέ.  

-Αυτά θα κρατήσω είπε. 

Τα χρυσά κέρατα τα ‘δωσε στο αγόρι  για να αποκτήσει δόξα. 

Εκείνο τα πήρε κι έφυγε. Πήγε στο βασίλειο, τα έδειξε στον πατέρα του κι έγινε ο Βασιλιάς του τόπου. 

Ο Δράκος ακόμα και σήμερα θαυμάζει τα κέρατά του. 

Κι έτσι έζησε το αγόρι καλά και με δόξα κι εμείς εδώ ακόμα καλύτερα.